Maandag

Van Tamale ben ik alweer lang geleden vertrokken en bevind me inmiddels op mijn werkplek in Bolgatanga. Het is mijn eerste werkdag op de Youth Harvest Foundation. Echt aan het werk kan ik nog niet - de andere vrijwilligers deelden me mee dat de Ghanese werkwijze iets verschilt van de manier waarop we dingen in Nederland aanpakken. Het eerste waar ik aan moet wennen is het tempo. Om zaken geregeld te krijgen moet je geduldig zijn, heel erg geduldig.

All the more time om mijn laatste paar dagen met jullie te delen. Van woensdagavond tot vrijdag verbleef ik in Tamale bij wat ik geloof de familie Tamiako is. Vergeef me voor mijn slordigheid met namen, maar buiten de mensen die dicht bij ons stonden word het vrij ingewikkeld, niet in de laatste plaats door de hoeveelheid mensen aan een persoon verbonden kunnen zijn. Mensen komen hier niet alleen, er zit een hele familie aan vast!

Terug naar Tamale. Woensdag moesten we Accra gedag zeggen, en zijn drukke markten en chaos voor de komende weken achter ons laten. Spijtig vond ik het en ik zal hier zeker terugkomen in mijn vrije week, al is het alleen al om de oceaan weer te zien. Niet dat ik niet vooruit keek! Ik zag uit naar de rest van mijn reis en was benieuwd naar Tamale. Busreizen hebben altijd wel iets. Ze doen me denken aan de reizen naar Polen, waar je ook de godganse dag in zo'n bus doorbracht. Bovendien is er veel te zien. Over de hele route waren er overal borden te zien waarop boodschappen stonden als "except God" (snappen jullie deze tekst, al helemaal indien afkomstig van een devoot christen?) en "The best time is God's time!". Verder zijn busfilms natuurlijk fantastisch. Eentje ging over een traditionele gemeente waar een heks werkzaam was. Ze stuurde demonen af op onschuldige christenen, die geholpen moesten worden door de priester. De arme man moest ze allemaal uitdrijven en bezweek bijna, maar door het constant roepen van "JESUS!! JESUS!!" lukte het hem maar mooi.

's Avonds om elf uur kwamen we aan en we werden opgehaald door Hadjar. Ze nam ons mee naar onze woonplaats voor twee dagen: De compound bij het Meet Africa Office. De compound - een complex van meerdere lemen hutje waar traditionele families in wonen - bestond uit vele mensen en werd geleid door Kaka. Kaka is ergens in de tachtig of negentig (waarschijnlijk weet ze het zelf niet, de meeste mensen weten hun leeftijd niet tot in detail) en ze houdt zich bezig met tradionele geneeskunde. Ik heb een paar mooie foto's kunnen maken van de tuin waarop alle werkzame planten zich bevinden - evenals van het hele terrein, waar het overigens stikt van de schapen (33 heb ik me laten vertellen maar volgens mij zijn het er veel meer). Ook is daar een klein fabriekje waar vruchten worden gedroogd, en natuurlijk het Meet Affrica Office. Daar brachten we, als we niet op pad waren, de meeste tijd door. We hadden ook altijd wel aanspraak van zowel de locale bewonders als de andere vrijwilligers. Daar kwamen de eerste spannende verhalen al los; we maakten kennis met het feit dat malaria en buiktyfus net zo normaal zijn als griep en diaree, en ook dat Michael Jackson was overleden (van het laatste is heel Ghana behoorlijk mee bewogen want the King of Pop was hier behoorlijk big).Tamale zelf was niet zozeer een zeer spannende stad maar wel een aangename. Hadjear nam ons mee naar de winkel van een vriend van haar waar ik mijn eerste aankoop deed: een hoed (tegen de zon) en drie flimke messen in een schede van leer. Ik overweeg ze naar Nederland op te struren, anders moet ik ze maar meeslepen de hele tijd..

Vrijdag zouden we 's ochtends vroeg weer doorgaan naar Bolgatanga. Na wat hassle bleek dat we samen zouden reizen met Ibrahim, voortaan onze steun en toeverlaat voor onze tijd in Bolga. Ibrahim took his time en zo werd het later en later.. totdat het flink begon te regenen en stormen en we onze reis verder moesten uitstellen. Wonder boven wonder vertrokken we uiteindelijk om kwart over drie in de middag. De weg van Tamale die verder naar het noorden gaat is vlak in het begin en wordt gaandeweg steeds heuvelachtiger. We passeerden Tongo Hills en het dorpje Karimenga, waar Ibrahim bezig is zijn guesthouse af te maken. Hoe mooi het daar is laat ik jullie zien aan de hand van de foto's, maar I can give you this: rode aarde, lemen hutjes, de heuvels in de verte en overal baobab trees. Tel daarbij schaapjes, gehoed door de boeren van de andere dorpen en het pastoral plaatje is compleet. Het was inmiddels al avond, en we waren moe. Het leukste kwam nog. Ingrid, een van de vrijwilligers, zou vandaag vertrekken en wilde haar vijf maanden in Ghana passend afsluiten door heel het dorp uit te nodigen voor een mooi feest. Aldaar leerden we Mariam kennen, onze tweede contactpersoon in Bolgatanga. Ons begin in het noorden werd ingeleid met geweldig eten (een klein geitje dat die ochtend nog lekker stond te grazen..) en een dance contest, die we zelf afsloten tot grote hilariteit bij de bewoners van Tongo. Na een veel te lange avond reden naar Ibrahims huis in Kumbosco - achterop de truck, over donkere wegen waardoor de sterren des te beter te zien waren. Ik zag er zelfs een vallen!

Zaterdag. We werden wakker in Kumbosco, waar Ibrahim woont. In de planning stond een dag werken op het terrein van het guesthouse in Karimenga. Van de andere vrijwilligers begreep ik dat ze hadden geschilderd en ging ervanuit dat we soortgelijke arbeid zouden verrichten. Niets van dit alles, want ik had natuurlijk helemaal niet goed opgelet. Vandaag zou namelijk aan de ondergrond worden gewerkt. Dat gaat zo; de grond wordt platgestampt door middel van met een houten gereedschap op de grond te slaan. Daarover wordt koeienpoep gegooid, en wederom wordt de grond verder platgeslagen. Het "pounding" wordt gedaan door de vrouwen van het dorp, die bij het pounden zingen om het werk te verlichten. En dit is wat wij gingen doen! Zonder moeite werden we opgenomen door de rest van de vrouwen en begonnen dapper met de grond eens goed te meppen, waarbij we werden begeleid door gezang en djembegedrum. Om jullie gerust te stellen, ik hield het vrij snel voor gezien. Zwarte vlekken dansten voor mijn ogen en ademtekort maakten het pounden lastig. Daarbij kreeg ik blaren op beide handen. Maar de rest van de vrouwen! Sommigen in de zeventig, ze gingen door tot het einde, non stop - een pauze voor het eten daargelaten. Ik spendeerde de rest van de dag door de rest aan te moedigen en werd vergezeld door de kindjes uit het dorp. Als ik naar hun oordeel te lang zat werd ik door hen herrinerd aan mijn taak: "Paulina! (hier ben ik Paulina, grappig genoeg) You have to clap and dance!" Zodoende mijn dag, bestaande uit klappen en dansen. Het werk heeft me echter niet ongemoeid gelaten. Behalve dat ik rug- en nekpijn had, zat ik compleet en van top tot teen, onder de koeienstront. De vlekken heb ik niet uit mijn rok gekregen tot nu toe, alleen koud water en douchegel tot mijn beschikking en ben nu naarstig op zoek naar waszeep en een teil. De stank in mijn schoenen zit er nog steeds. Blase kan ik natuurlijk niet zijn, die dag was fantastich! Toen de avond begon te vallen, hebben we de dag afgesloten met - hoe kan het ook anders - dansen.

En gisteren. Mijn eerste kennismaking met Bolgatanga. Het is wel degelijk een stad, maar het beeld is een beetje anders. Alle belangrijke instanties, meaning Meet Africa Office, bank, postkantoor, en internet bevinden zich op Commercial Road. Dat is fijn, want je hoeft alleen maar de straat af te lopen. Wat zich voor je ogen afspeelt wordt al snel normaal. Ik kijk niet meer op van varkens en geiten die alleen over straat te lopen naast de gansterrap luistende jongeren op scooters. Jullie moeten me er maar aan herinneren om er wat foto's van te maken! Gisteren was ook de dag dat ik werd voorgesteld aan mijn gastgezin in het dorpje Zare, mijn thuis voor de komede vijf weken. Deze bestaat uit mijn gastvader John en mijn gastmoeder whose name is, I believe, Stella. Ook heb ik twee ooms, Isaac en Clement. Verder heb ik negen broertjes en dertien zusjes, leer daar de namen maar van kennen! Ze spreken, op mijn moeder en de kleinsten na, allemaal Engels. Ze zijn echter ook heel eager om mij Fra Fra (de locale taal hier up north) te leren en zijn niet bang om de lat hoog te leggen, dus looks like I'm in for some action. Die is wel nodig, want ik wilde jullie verblijden met het feit dat gisteren een locale naam heb gekregen, maar ik ben alweer vergeten hoe deze luidt. Ik meen me te herinneren dat deze met de letter B begint zoiets betekend als "mother of Ghana".

Vandaag ben ik voor het eerst op de fiets naar Bolga gekomen met mijn gastoom Isaac, die me voor het Meet Africa Office afzette. Let wel, om kwart over acht 's ochtends! Mijn ritme is hier met minimaal vier uur opgeschoven. Vaak ga ik al om acht uur richting bed, en slaap hoogstens om tien uur, om de wekker om zes uur af te laten gaan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Tot zover mijn verslag van alles in grote lijnen. Nu ik alles zo plastisch heb beschreven wordt het binnenkort tijd voor een meer beschouwend relaas - wellucht wat minder interessant voor jullie. Voor de plannen die ik heb is er niet eens zoveel tijd. Wat ik zeker wil doen is enkele vestigingen van VN organisaties te bezoeken, met name van UNICEF. Voor degenen die van mijn Model United Nations deelname op de hoogte zijn, weten dat die organisatie nog meer is gaan betekenen door de vertegenwoordiging ervan op Harvard. Dichtbij Bolgatanga is ook de grens met Burkina Faso, de staat die onze delegatie vertegenwoordigde. Als het me lukt er heen te gaan, doe ik het zeker!

Mis jullie!

Heel veel liefs en binnenkort krijgen jullie van mij een recept voor Jollow rice. Zeer de moeite waard.

Pauline